Con priesa llegó la muerte,
la muerte llegó callada.
llegó pisando'l silenciu,
de l'alborada.
Meta'l camín t'agalmó
...na doliosa madrugada
y col gadañu cegó
la vida que te quedaba.
Quixisti abonar la tierra,
quixisti ser tueru, caña
onde la fueya surdiera,
onde'l xilgueru canciara,
onde la pación vistiere
de verde y mofu to cama.
Y aqueyes manes que foron
caricia, pasión,compaña,
ellí te fixerón ñeru
frente la vara del agua,
pa qu'el ruxir de la fola
que nel cantil s'estrellara
diera música a to oyíu,
y a to boca la humedanza
que camudó en fumu'l fuéu
que foi cabera,mortaya.
Sola ta la soledá,
sola,ensin zume nel alma,qu'un dia que tuvo priesa
llego la muerte callada
y d'un tayu friu y fieru,
fundió lo que más amaba.
Sabel de Fausta
No hay comentarios:
Publicar un comentario