ANDOLINA
Yá va l'andolina degolando'l tesu,
Les sos ales plata, son rellumos de la mar.
Esnala na tarde camín d'otros cielos,
Nel so picu paez llevar el mio triste cantar.
La seronda ambura per ente'l fayéu,
Rustien los carbayos, amortez col día'l llar,
Los mios pensamientos, caricós d' ausencia.
El mio amante echo a faltar ¿onde s'alcontrará?
Andolina, si lu vieres al pasar,
Dulce amiga, nun-y niegues el cantar,
Compañera, porque se que tornará
Y el so llazu d' amor mio cuerpo abrazará.
Baxa la borrina hacia la llanada
Y l'orbayu texe col so fusu de metal
Los homes afonden al pisar la buelga
Los fugaos son a llegar al pié de la mayá
Andando sollertes ente les cabañes,
Sienten l'andolina mermurando'l so cantar
Al roxu que manda camúda-y la cara,
el so arrogante coral ta'l puntu d'argayar.
Pela primavera dende l'alborada
Escucaba el tesu. Yera so estrella polar.
Norteaba los vientos, sentá n'antoxana,
Pero una pega namás posóse na pumar.
Un anillu d'oru colgó del arfueyu,
Recoyólu adulces colos güeyos de cristal.
Vistía de prieto, mirábalu siempre
De la que diba entonar el so doliosu añar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario